..Կուզեյի պարզապես հիմա կողքիս լինեիր... հույսիս վերջին ցոլքն էլ մարեց, որ գոնե այսօր կողքիս կլինես..ամեն անգամ երբ մտածում եմ, որ լավ կլինի, որ կհասկանաս ես ինչ եմ ուզում, բայց դու նորից չկաս, ամեն անգամ ես ինձ խաբում եմ..ինքս ինձ հավատացնում եմ, որ ամեն ինչ լավ է, որ այսպես պիտի լինի..բայց այսօ՞ր.. այս տոնական օրով, դու կողքիս չես.. ինչու՞.. ամեն ինչ թվում է հիանալի, երբ մտածում ես ապագայի մասին, բայց հիմա ես վերջնականապես հասկացա, որ կյանքում ոչինչ էլ ճիշտ չէ..ոչ բառերը, ոչ խոսքերը..պիտի ապրես չհավատալով..ես նստած եմ տխուր, մի կողմում փուչիկներն են, որ ես այնքան հաճույքով ու տոնական տրամադրությամբ էի փչել, մյուս կողմում գինու երկու լիքը բաժակներն են...որոնք այդպես էլ չդատարկվեցին..սենյակում հիմա մթություն է..զանգեցիր..«Ի՞նչ ես անում»: Ոչինչ.. ես մթության մեջ նստած միայնակ տխրում եմ..երևի չկա հիմա աշխարհում մի մարդ, որ հիմա, այս տոնական օրով տխուր նստած լինի մթության մեջ.. ու ի՞նչ պիտի անեմ ես..չգիտեմ..այլևս անզոր եմ ինչ-որ բան անելու..պարզապես արցունքներով գրում եմ այս տողերը..ու չգիտեմ ինչու..չգիտեմ..