Մոր արցունքը այրող հո՛ւր է, Ջո՜ւր է, կյանքն իր մեջ առած, Մայրը մեզ հետ ամենո՜ւր է, Մայրը՝ մի մե՜ծ Առեղծված: Սիրտը նրա անհանգիստ է Որսորդ տեսած վիթի պես, Մայրը ոտքից գլուխ խի՜ղճ է՝ Հոգին հանած-տված քեզ: Մեկ –մեկ այնպես խե՜ղճ է թվում - Կրակն ընկած գրքի պես, Մե՛կ էլ վայրի գազան դառնում, Երբ տագնապն է սպառնում քեզ: Գիրկը նրա - խենթ մի ամառ, Ձեռքերը ձեռք չեն՝ այլ թևեր, Ու թվում է թե քեզ համար Մի նոր աշխարհ է բացվել: Որտեղի՞ց է այդքան ջերմը- Մի բուռ մարմնում գտել բույն, Ա՜խ, ինչո՞ւ մոր արցունքները Երբե՜ք, երբեք չեն հատնում… Ի՜նչ էլ տեսան մոր աչքերը Նախամարդուց մինչ այսօր, Նույնը մնաց նրանց սերը- Անփոփո՜խ, անմնացորդ: Միամի՜տ են մայրերը մեր Ծաղկաթերթի նման նուրբ, Չեն սովորել լացը պահել Վշտից դաղված աչքերում: Միշտ էլ բարձը թաց է եղել Մոր անհանգիստ գլխի տակ, Մայրն ի՞նչպես է գլուխ դրել, Ի՞նչպես քնել բարձին այդ: Միշտ մի բա՜ն է նրանց մտքո՜ւմ, Շրթի՜ն, աչքի՜ն ու սրտո՜ւմ. - Է՜հ, գիշերվա կե՜սն է արդեն, Ո՜ւշ է, որդիս չեկավ տուն: Հարցե՜ր, հարցե՜ր …մո՞րը ուղղված, Թե՞ մայր ստեղծող Արարչին, … Այս աշխարհում այլասերված Միայն մայրն է պայծա՜ռ, ջի՜նջ: Հնարել ենք հեծանիվ, Սի՛րտը ճեղքել ատոմի, Դեգերել ենք տիեզերքի Անհուններում ամայի: Ոչ մայրական լեզվի գա՜նձը՝ Տա՜ք, գուրգուրո՜ղ` ու քնքուշ, Ոչ մոր սրտի առեղծվածը Դեռ չե՛նք գտել այս կյանքում: Մայրերը չե՜ն ծերանում - Բերք չտվող ծառի պես, Տարիքն առնո՜ւմ փոքրանո՜ւմ են, Կծկվո՜ւմ՝ դառնում լո՜ւռ ու հեզ: Մոր արցունքը այրող հո՛ւր է, Ջո՜ւր է, կյանքն իր մեջ առած, Մայրը մեզ հետ ամենո՜ւր է, Մայրը՝ մի մե՜ծ Առեղծված: Ս.Ումառ-Հարությունյան |