Հանրակրթական դպրոցներում վերոնշյալ առարկայի ներդրմամբ վերջապես հայ երեխաները հնարավորություն կունենան ծանոթանալու ոչ միայն ազգային երգ ու պարին, այլև տարբերելու և ճանաչելու ազգային նվագարանները: Առարկայի ուսուցումը դպրոցներում պետք է սկսել առաջին դասարանից, անգամ մանկապարտեզից: «Ազգային երգ ու պար» առարկան կբարձրացնի ինչպես երեխաների գեղագիտական ճաշակն, այնպես էլ կնպաստի նրանց դաստիարակությանը:

Կարծում եմ` ծրագրում պետք է ներառվի նաև ազգային նվագարանների մասին տեղեկատվություն, որպեսզի երեխաները տեսական գիտելիքներ ունենան դրանց մասին: Շատ կարևոր է, որպեսզի մեր երեխաները տարբերեն շվին ու դուդուկը իրարից և երեբևէ չմոռանան, որ պարկապզուկը ոչ թե շոտլանդական նվագարան է, այլ` զուտ հայկական: Ներկայումս հայկական ազգային նվագարաններից շատերը մոռացության են մատնված, իսկ հարևաններն, օգտվելով այդ փաստից, յուրացնում են նվագարանները և աշխարհին ներկայացնում որպես իրենց ազգային երաժշտական գործիք:

Յուրաքանչյուր երեխա իր մեջ ունի երգ ու պարի հակում, ուստի եթե ժամանակին համապատասխան մասնագետների կողմից բացահայտվի երեխայի այդ տաղանդը և այն զարգացվի, ապա Հայաստանը արվեստագետների պակաս չի ունենա:

Գաղտնիք չէ, որ երաժշտությունն ունի մոգական ուժ: Բազմիցս ականատես ենք եղել, թե ինչպես են մեր հայորդիները պատերազմ գնացել երգ ու պարով և հաղթել, հետևաբար այս առարկայի ուսուցանումը կնպաստի ուժեղ, գրագետ, ազգային բարձր մտածողությամբ օժտված ապագա սերունդ ունենալուն: