Երևանի Վազգեն Սարգսյանի անվան «Հանրապետական» մարզադաշտում կայացավ աշխարհի 2018 թվականի առաջնության ընտրական փուլի Հայաստան - Լեհաստան հանդիպումը։ Մեր հավաքականը պարտվեց՝ 1։6 հաշվով։ Խաղից հետո համացանցում բազմաթիվ կարծիքներ են հնչում՝ պարտության վերաբերյալ։
Զատո հավաքականում ընտիր մթնոլորտ ունենք․․․ «Դուք հլը եկեք տեսեք ոնց են իրար լպստում․․.»: Թե չէ որ Յուրան ըլներ, սաղ մթնոլորտը փչացնելու էր․․․ Ջհանդամ, թե խմբում ամենաշատ գոլ խփած թիմը չէինք ըլնի ու համարյա խմբից դուրս եկած չէինք ըլնի․․․ Կարևորը մթնոլորտն ա, ու էն, թե ինչ նվիրված են խաղում տղերքը․․․ ոչ թե Ռոբերտ Արզումանյանի ու Յուրայի պես․․․․
Երբ ասում են հայկական ֆուտբոլ, ես երեք բան եմ մտաբերում, Արարատ-73-ի ղալմաղալը, մեր էն վոլեյբոլիստին, որ խաղը կրելուց 2 րոպե առաջ թռավ ձեռներով բռնեց գնդակը, բայց դարպասապահ չէր ու պենալ կերանք, եւ իհարկե՝ Նեմեցին։ Ես արդեն ահագին երկար տարիներ մի բանից եմ վախենում. հայկական ֆուտբոլ նայելուց, չեմ համարձակվում նայել, երդվում եմ։ Հիմա պոստերով աղեկտուր մղկտոցներ եմ կարդում, ցեղասպանության տառապանքներ ու ինքնալլկման աղիողորմ ճիչեր, ու համոզվում եմ, որ չի կարելի հայկական ֆուտբոլ նայել։ Մտածում եմ, որ տառապանքն ու հայուգենը ինտեգրալ են եւ դժվար է ասել՝ ով է ում հագել… Ընդունեք խորին ցավակցությունս։ Պաչում եմ ձեր արցունքոտ թշերը…